30 yıl öncesine kadar, Saray Caddesi'nin Fatih Çeşmesi'ne dönen sokağının köşe başında bulunan, her çeşit ürünün satıldığı, gerek aktar, gerekse hırdavatçı denilebilecek bir dükkândı. Sonradan yeri değişti. Bakkal Hoca vefat edince oğlu Haydar Geylanoğlu dükkânı, Eski Hükümet Caddesi uzantısında, rahmetli Doktor Ömer Tansuğ'un yıllarca doktorluk yaptığı mekânın karşısına Vardar Apartmanı'nın zemin katına taşıdı. Şu andaki yerinde Bakkal Hoca-Sedef Geylanoğlu ile işlerini devam ettiriyor.
O zamanlar gıdadan nalburiyeye, hırdavattan kuruyemişe, haşere ilacı, hatta fare kapanı bile satılan çok değişik bir dükkândı.

Dükkâna adım attığınızda, yerden tavana kadar çengellerde asılı mallar ile dolu bir pazar çıkardı karşınıza. İstanbul'un, Mısır Çarşısı ile yaşadığı otantizmi, baharat kokusunu Çorlu'ya taşıyan tek mekândı. O dönem her Çorlu'lunun aklında zor bulunacak ürünler için sorulacak tek adresti. Karışık bir raf düzeni vardı, hangi malın hangi rafta olduğunu sadece Bakkal Hoca bilirdi. Keçiboynuzu ile çivitin yan yana; pirincin sirke şişeleriyle sinek ilaçlarının arasında olduğu kimin aklına gelirdi?
Bakkal Hoca o zamanın ünlü markasıydı. Namı, bütün Trakya'ya yayılmıştı. Çorlu'nun köylerinden hatta çevre kasabalardan müşterileri bile vardı. Kapının önünde sabahın erken saatlerinde bile uzun kuyruklar oluşurdu. O yıllarda gaz, yağ kuyruklarına alışkındık ama Bakkal Hoca'da kuyrukta beklerken zamanın nasıl geçtiğini anlayamazdık.

1970'li yıllarda Çorlu'da ticaret, Borsa Meydanı, Cumhuriyet Meydanı, Saray Caddesi, Cuma Pazarı ve Balık Pazarı arasında yapılırdı. Pazara gelenler Bakkal Hoca'ya uğramadan köyüne dönmezdi.

O zamanlar sadece Cuma günleri Pazar kurulurdu. Bakkal Hoca yaz ayları geldiğinde, çocukların da uğrak yeri olurdu. Uçurtma çıtasını marangozlara yaptıran çocuklar, soluğu kınnap almak için Bakkal Hoca'da alırdı. Ama iş kınnapla da bitmezdi. Daha dayanıklı olması için balmumu da gerekirdi. Kınnaplarını balmumuyla kuvvetlendirip daha güçlü büyük uçurtmalar yapar, gökyüzüne salardık. Çocukluğum bu bölgede geçtiğinden Gazi İlkokulu, Hastane Çeşmesi, Saray Caddesi ve Bakkal Hoca civarında cirit atardım.

O zamanlar çırak adayları çok olduğundan, ustalar da ne yapsın bir tür eleme yapmak zorunda kalırlardı! İşe alınan çırağın eline elli kuruş sıkıştırır, Bakkal Hoca'ya gönderirler; bir avuç davul tozu ve minare gölgesi al gel derlerdi. Çırak bir ustaya bakar bir elindeki paraya, yok öyle bir şey diyecek ama yutkunur, diyemez.

Ustası büker çırağın kulağını Bakkal Hocayı bul ondan iste. Kulakları ağır işitir, duymaz mutlaka bağırarak söyle diye tembihler...

Çırak doğru Bakkal Hoca'ya koşar, müşterilere aldırış etmeden dalar içeriye, bağırarak ustasının siparişini söyler. İçerideki herkes çırağın bu haline kıs kıs güler. Çırak ise şaşkın bakışlar altında isteğini yineler. Bakkal Hoca, aksakallı ihtiyar, çocuğa dönerek, son kalanları geçen hafta ustan almıştı, hadi selam söyle ustana der ve gönderirdi.

O davûdi, tok sesi hala kulaklarımda,
Allah nurlar içerisinde yatırsın Bakkal Hoca.