Adamın yavaş hareketlerle girdiği, Çorlu Deresi’nin derin bir yerinde, beline bağladığı halatın ucundaki genç telaşlanarak saatini bir kez daha kontrol etti: 

“ Yahu tam tamına üç dakika oldu! Acaba boğuldu mu? Ters giden bir şeyler mi var? “ deyip halatı çektiler. İpi beline bağlamış adam çırpınarak kıyıya çıktı. Kıçındaki uzun donundan şıpır şıpır sular akarken öfkeden kızarmış suratıyla çılgınca bağırdı: 

“ Balıyı ipna ediyodum. Ben size ipi iki keye çekince beni çekin demedim mi?! Balıyı kaçırdınız! Sizinle balıya gelenin ta ………”

Bu öfkeli adamın adı “ Balıkçı kör Recep’tir. Gazi İlköğretim Okulu’nun (benim okulum) arkasındaki hastane çeşmesinin karşısındaki üç, bilemedin dört metre cepheli, kapısından kafanı çarpmaktan sakınarak eğilip girebileceğin, iki katlı, kutu gibi evde tek başına oturur. Avladığı balıklar ise Çorlu Deresi veya Ergene Irmağı’nın derin oyuklarının meşhur yayın balıklarıdır. Bu balıkları eliyle yakalar. Hedefi altmış ila yüz kilolarda olan dev yayın balıklarıdır. Bir keresinde, sohbet ederken bu işin sırrını öğrenmiştim.. 

Saklandığı oyukta bulunan balığa yavaşça yaklaşıp, balığın karnını hafif hafif okşarken, balığın solungaçlarını iyice açmasıyla, çolak olan sağ kolunu oradan olabildiğince ağzına doğru sokarmış. Sonra, diğer eliyle belindeki ipi iki kere çekip işaret verirmiş. Kıyıdaki yardımcıları onu balıkla birlikte kıyıya çekerlermiş. Av böylece bitermiş. 

Bu arada, bu avlara katılanlardan birinden, nefessizlikten geberecek hale gelse bile dört-beş dakikaya kadar balığı bırakmadığını duymuştum. Yani Balıkçı kör Recep’in yabana atılamayacak ciğerleri olduğu kesindi. 

“Kör” lakabı ise sadece sol gözünün dış bölümüyle dünyaya bakmasındandı. Bu yüzden, onu yolda, kafasını olabildiğince sağa çevirip, yampiri yampiri adımlarla yürümesine şahit olurdun. 

Her ne kadar bir başka özelliği ile Çorlu’da lakap hak etmişse de isim tanımlamasına yer kalmadığı için konamayan dilinin peltekliğidir. Ki; şehrimiz insanlara lakap takma konusunda cidden başarılıdır. Her kimse bir özelliği ile öne çıkarsa, takkadak o yapıya uygun bir lakabı isminin önüne yerleştiriverir. Tepe, ford, kamyon, pli, kovboy, sinek, horoz, kambur, kara, tavuk vb. 

Bizim balıkçı kör Recep eliyle yakaladığı balığı yardımcısı ile tahta iskelede mahalle arasında sokakta satarken şöyle bağırır: 

“ Diliii… Tazeeee….! Diliii….. Tazeeee….!

Yani “diri” ve “taze”dir balığı… Tahtadan dört bacaklı ve tutma kollu eskiden “iskele” diye tanımlanan, epey ağırca seyyar tezgahında, al beni renkli, parça parça yayın balığı, el kefeli terazisinde kilo hesabı satmaya çalışır; ve bağırır: “ Diliii… Tazeee..!

Aynı seyyar tezgahta, Mayıs sonu Haziran başı, şimdiki Hsbc Bank’ın bulunduğu meydana denk gelen bağının sarımtırak, pembe, kırmızı kirazını, Eylül-Ağustos ise kınalı yapıncak üzümünü satarken görürdünüz. Eski Hükümet Binası’nın sokağı onun sevdiği satış bölgesidir. Üzüm satışında” Kınalı geldi, kınalı geldiii”, kiraz satışında ise “ Dallayı bastı kiyaazz…” diye ünlenirdi. 

Çorlu’nun balık profesörü “ Balıkçı Kör Recep” bir nefesti; uçtu gitti…

Ruhu şad olsun...