Vahide Omay'ın ölümünün birinci yıldönümü. Geçen yıl 13 Ocak'ta Nişantaşı'daki evinde yaşama gözlerini yummuştu. Öğrencileri ve aile yakınlarının katıldıkları cenaze töreni ardından Zincirlikuyu'da toprağa vermiştik.

Çorlu Ortaokulu'nda Fransızca öğretmenimizdi. Çok sevdiğimiz bir öğretmenimizdi. Düşünüyorum da aslında bütün öğretmenlerimizi severdik. Vahide Omay çok güzel bir kadındı. Hayrandık, aşıktık ona.
Eşsiz gülümsemesiyle çocukluk yıllarımızın anılarında müstesna bir yeri vardı. Kuşkusuz yaşadığımız sürece de anılarımızdan eksilmeyecek.

Onu ortaokuldan mezun olduktan sonra elli yılı aşkın süre hiç görmedim. Taa ki Tunç Tangil arkadaşımızın Öğretmenler Gününü vesile ederek düzenlediği toplantıya kadar. Tarih 30 Kasım 2013'tü. Güneşli bir gündü. Yıldız Üniversitesi kampusundaki Çatı Restaurant'ta toplanmıştık.

Yemekte Vahide öğretmenimizin yanına oturdum. Beni anımsamakta pek zorlanmadı. Ne de olsa benden önce ağabeylerimin de öğretmeniydi. Rahmetli babam Mustafa Fırıldak'ı da mesleğinden dolayı anımsadı. Babam o yıllarda Çorlu'nun, -hatta sürekli üretim açısından Trakya'nın- tek kadayıfçısıydı.

"BİZ SİZE AŞIKTIK HOCAM"

Vahide öğretmenimizle saatler geçirdik. 91 yaşındaydı. Sohbet sırasında 87 yaşında olduğunu söylediği de oldu, "90 yaşındayım" dediği de.
Ben de kendisini ne kadar çok sevdiğimizi söyledim; "size aşıktık" dedim. Çok mutlu oldu. "Ben hiç evlenmedim" dedi. Yüzünde eksilmeyen tebessümüyle anlattı, anlattı, anlattı.

O gün Vahide öğretmenimizle dans ettik.
Ellerinden öptüm. Her yıl yapacağımız toplantılara katılması için sözleştik.

*
58 yıllık bir aradan sonra gördüğüm ve görmekten son derece mutlu olduğum saygıdeğer öğretmenimiz Vahide Omay, o toplantının üzerinden bir yıl 45 gün geçtikten sonra bu dünyadan ayrıldı. 
Nurlar içinde yatsın.